De platen die je hoopte te ontdekken door de decenniumlijstjes

Toen duidelijk werd dat The Strokes de decenniumlijst van (o.a.) OOR aanvoerde, leek al duidelijk dat deze lijst niet heel erg verrassend zou zijn. Logisch natuurlijk; zeker als je zo’n lijst laat samenstellen door een flinke berg muziekjournalisten / -kenners, krijg je nou eenmaal een vrij generieke lijst. Verder helemaal niet erg. Maar je (ik in ieder geval wel) hoopt altijd nog wat nieuwe dingen te ontdekken uit de lijstjes die je nog niet kende. Daarom een paar platen die in veel lijstjes niet aan bod kwamen, maar zeker wel de moeite waard zijn. De platen die veel te weinig aandacht hebben gekregen de laatste jaren.

The Walkmen – Bows & Arrows
Over de Strokes gesproken: soms hoop je dat ze eens flink uit de bocht vliegen, maar meestal gebeurt dat niet. Gelukkig doet The Walkmen het voor ze. Vorig jaar kwam Me & You uit, erg goed. Bows & Arrows is wat mij betreft echter hun beste plaat. Luister naar ‘The Rat’ en je bent verkocht.

The Microphones – The Glow, Pt. 2
Mooie dromerige lo-fi pop van Phil Elvrum. Tegenwoordig beter bekend als Mount Eerie.

Citified – Citified
Eigenlijk geen idee meer hoe ik aan deze band kwam, maar dit zijn de mooiste popliedjes die je in tijden gehoord hebt. Zo’n beetje allemaal rond de twee minuten, zoals het hoort.

Dead Man Ray – Cago
dEUS is de band die je vaak terugziet in veel lijstjes. Minstens zo goed is Dead Man Ray, ook uit België. Cago is een plaat die niet alleen opvalt vanwege de muziek, maar ook door de heldere productie. Aanrader voor liefhebber van Built to Spill.

The Felice Brothers - Tonight at the Arizona
The Felice Brothers repeteren schijnbaar in een kippenhok ergens in de buurt van New York. Zo wordt de stad waar de hipste bands vandaan komen ineens leverancier van melancholische folk-rock zoals Bob Dylan & The Band. Alleen schijn je die namen niet te mogen noemen in bijzijn van The Felice Brothers. Muziek om whisky bij te drinken. Het liefst alleen.

Land of Kush – Against the Day
Constellation is het label van postrock bekenden als Godspeed You Black Emperor! en A Silver Mt. Zion. Na een paar jaar met minder opvallende releases, is het label helemaal terug met releases van o.a. Evangelista, Vic Chesnutt en Clues. Land of Kush hoort daar ook bij. De invloeden zijn onnoemelijk, ik begin er niet eens aan. Waarschijnlijk een van de avontuurlijkste platen die je de afgelopen tijd hebt gehoord. Laat je echter niet afschrikken door het eerste nummer; het beste komt daarna pas.

Why? – Alopecia
Let niet op de bandnaam, verschrikkelijk. Why? mixt hiphop met indie. Enigszins vergelijkbaar met The Streets. Maar waar The Streets steeds minder interessant wordt, vindt Why? telkens wegen om zich te vernieuwen. Goede teksten ook, uit These Few Presidents: “Even though I haven't seen you in years, yours is a funeral I'd fly to from anywhere”

Ariel Pink’s Haunted Graffiti – House Arrest
Lo-fi pop. Zoals Allmusic zegt: “songs that, in their own unorthodox way, recall the most immediate, accessible, straightforward FM pop/rock of the '70s and '80s. But Pink's work also comes across as bizarre, trippy, skewed, and twisted -- and a lot of that strangeness comes from his production style.” Opgenomen in de slaapkamer op een 8-sporen recorder. Natuurlijk.

Incense - On Tip of Wings We Walk
Een van mijn favoriete Nederlandse bands, maar veel te weinig aandacht gekregen. Na dit album viel de band uit elkaar. Nu zijn leden van Incense terug te vinden in Flying Firtress en The Polar Exploration Ship. Het eerste album was wat puntiger, deze valt vooral op door de mooi gearrangeerde en uitgesponnen liedjes.

Pedro the Lion – Control
Voornamelijk downtempo singer-songwriterliedjes. Met de nadruk op ‘down’. Pedro the Lion is hier namelijk op zijn best (lees: depressiefst).

Richard Swift – The Novelist / Walking Without Effort
Een van de persoonlijke favorieten in deze lijst. Ambachtelijke pop uit New York. Alsof de Tin Pan Alley er nog gewoon bestaat.

The Double – Loose in the Air
Absoluut een plaat die te weinig aandacht heeft gekregen. The Double komt uit Brooklyn, en maakt een perfecte combi tussen pop en noise. Het zwaartepunt ligt echter nog wel aan de pop-kant. Na het debuut tekende de band bij Matador om Loose in the Air uit te brengen. De derde plaat is echter weer gewoon in eigen beheer uit gegeven. Zal wel iets met verkoopaantallen te maken hebben.

Final Fantasy – He Poos Clouds
Het soloproject van Owen Pallett, de jongen die je misschien kent als violist van Arcade Fire. Of arrangeur bij The Last Shadow Puppets. Of vanwege zijn bijdragen aan o.a. Grizzly Bear, Picastro, The Hidden Cameras of Beirut. Indrukwekkende CV. Owen Pallett bracht een paar soloplaten en EP’s uit, dit is waarschijnlijk de mooiste, alhoewel er in januari weer eentje aankomt, Heartland genaamd. Sprookjespop is misschien de beste omschrijving. Soms wel een hoog Eftelinggehalte.

Micah P. Hinson - Micah P. Hinson & the Opera Circuit
Van inlog.org: “He was bankrupt, addicted, ended up on the street, in jail and in psychiatry (not sure about the order), but he crawled up and now has a rather successful career as singer/songwriter. He has been compared to Dylan, Smog and Lambchop and a lot of others and not without a reason. This is not your average songwriter, some of his songs are truly brilliant.”