Toen duidelijk werd dat The Strokes de decenniumlijst van (o.a.) OOR aanvoerde, leek al duidelijk dat deze lijst niet heel erg verrassend zou zijn. Logisch natuurlijk; zeker als je zo’n lijst laat samenstellen door een flinke berg muziekjournalisten / -kenners, krijg je nou eenmaal een vrij generieke lijst. Verder helemaal niet erg. Maar je (ik in ieder geval wel) hoopt altijd nog wat nieuwe dingen te ontdekken uit de lijstjes die je nog niet kende. Daarom een paar platen die in veel lijstjes niet aan bod kwamen, maar zeker wel de moeite waard zijn. De platen die veel te weinig aandacht hebben gekregen de laatste jaren.
The Walkmen – Bows & ArrowsOver de Strokes gesproken: soms hoop je dat ze eens flink uit de bocht vliegen, maar meestal gebeurt dat niet. Gelukkig doet The Walkmen het voor ze. Vorig jaar kwam Me & You uit, erg goed. Bows & Arrows is wat mij betreft echter hun beste plaat. Luister naar ‘
The Rat’ en je bent verkocht.
The Microphones – The Glow, Pt. 2Mooie dromerige lo-fi pop van
Phil Elvrum. Tegenwoordig beter bekend als Mount Eerie.
Citified – CitifiedEigenlijk geen idee meer hoe ik aan deze band kwam, maar dit zijn de mooiste popliedjes die je in tijden gehoord hebt. Zo’n beetje allemaal rond de twee minuten, zoals het hoort.
Dead Man Ray – CagodEUS is de band die je vaak terugziet in veel lijstjes. Minstens zo goed is Dead Man Ray, ook uit België. Cago is een plaat die niet alleen opvalt vanwege de muziek, maar ook door de heldere productie. Aanrader voor liefhebber van Built to Spill.
The Felice Brothers - Tonight at the ArizonaThe Felice Brothers repeteren schijnbaar in een kippenhok ergens in de buurt van New York. Zo wordt de stad waar de hipste bands vandaan komen ineens leverancier van melancholische folk-rock zoals Bob Dylan & The Band. Alleen schijn je die namen niet te mogen noemen in bijzijn van The Felice Brothers. Muziek om whisky bij te drinken. Het liefst alleen.
Land of Kush – Against the DayConstellation is het label van postrock bekenden als Godspeed You Black Emperor! en A Silver Mt. Zion. Na een paar jaar met minder opvallende releases, is het label helemaal terug met releases van o.a. Evangelista, Vic Chesnutt en Clues. Land of Kush hoort daar ook bij. De invloeden zijn onnoemelijk, ik begin er niet eens aan. Waarschijnlijk een van de avontuurlijkste platen die je de afgelopen tijd hebt gehoord. Laat je echter niet afschrikken door het eerste nummer; het beste komt daarna pas.
Why? – AlopeciaLet niet op de bandnaam, verschrikkelijk. Why? mixt hiphop met indie. Enigszins vergelijkbaar met The Streets. Maar waar The Streets steeds minder interessant wordt, vindt Why? telkens wegen om zich te vernieuwen. Goede teksten ook, uit These Few Presidents: “Even though I haven't seen you in years, yours is a funeral I'd fly to from anywhere”
Ariel Pink’s Haunted Graffiti – House ArrestLo-fi pop. Zoals
Allmusic zegt: “songs that, in their own unorthodox way, recall the most immediate, accessible, straightforward FM pop/rock of the '70s and '80s. But Pink's work also comes across as bizarre, trippy, skewed, and twisted -- and a lot of that strangeness comes from his production style.” Opgenomen in de slaapkamer op een 8-sporen recorder. Natuurlijk.
Incense - On Tip of Wings We WalkEen van mijn favoriete Nederlandse bands, maar veel te weinig aandacht gekregen. Na dit album viel de band uit elkaar. Nu zijn leden van Incense terug te vinden in Flying Firtress en The Polar Exploration Ship. Het
eerste album was wat puntiger, deze valt vooral op door de mooi gearrangeerde en uitgesponnen liedjes.
Pedro the Lion – Control Voornamelijk downtempo singer-songwriterliedjes. Met de nadruk op ‘down’. Pedro the Lion is hier namelijk op zijn best (lees: depressiefst).
Richard Swift – The Novelist / Walking Without EffortEen van de persoonlijke favorieten in deze lijst. Ambachtelijke pop uit New York. Alsof de
Tin Pan Alley er nog gewoon bestaat.
The Double – Loose in the AirAbsoluut een plaat die te weinig aandacht heeft gekregen. The Double komt uit Brooklyn, en maakt een perfecte combi tussen pop en noise. Het zwaartepunt ligt echter nog wel aan de pop-kant. Na het debuut tekende de band bij Matador om Loose in the Air uit te brengen. De
derde plaat is echter weer gewoon in eigen beheer uit gegeven. Zal wel iets met verkoopaantallen te maken hebben.
Final Fantasy – He Poos CloudsHet soloproject van Owen Pallett, de jongen die je misschien kent als violist van Arcade Fire. Of arrangeur bij The Last Shadow Puppets. Of vanwege zijn bijdragen aan o.a. Grizzly Bear, Picastro, The Hidden Cameras of Beirut. Indrukwekkende CV. Owen Pallett bracht een paar soloplaten en EP’s uit, dit is waarschijnlijk de mooiste, alhoewel er in januari weer eentje aankomt, Heartland genaamd. Sprookjespop is misschien de beste omschrijving. Soms wel een hoog Eftelinggehalte.
Micah P. Hinson - Micah P. Hinson & the Opera CircuitVan
inlog.org: “He was bankrupt, addicted, ended up on the street, in jail and in psychiatry (not sure about the order), but he crawled up and now has a rather successful career as singer/songwriter. He has been compared to Dylan, Smog and Lambchop and a lot of others and not without a reason. This is not your average songwriter, some of his songs are truly brilliant.”
Daar is dit blog trouwens naar vernoemd. Een van mijn leukste ontdekkingen dit jaar, terwijl de man al sinds de jaren ’60 muziek maakt. Lees op Allmusic meer; “One of the most difficult to categorize musicians in rock, R. Stevie Moore is a true original. Bypassing the traditional recording industry more thoroughly than just about any internationally known singer/songwriter ever has, Moore has self-released literally thousands of songs through The R. Stevie Moore Cassette Club (now online at www.rsteviemoore.com), an ongoing mail-order operation which has hundreds of individually dubbed cassettes and CD-Rs in its catalog.” Bezoek die site voor de grap eens. Waarschijnlijk is die het best te vergelijken met een digitaal doolhof waar je best een uurtje rond kan dolen. 
Ariel Pink, die ook in mijn vorige blogpost aan bod kwam, noemt Moore een grote invloed. In Wire (juli 2009) zegt hij: “He’s just doing therapy, I’m sure. He has to record. It’s like his Achilles heel. But for me as somebody who gets to listen to his life in fast-forward, essentially, it’s fascinating to me. You’d think there would be hundreds, if not thousands of guys like R. Stevie Moore. On paper he’s just a one-man recording guy who records at home. He’s been doing it forever, though. He started in the late 60s when he was a teenager, and he continued to do it and managed to not play live, and hence not really have a career. But it obviously doesn’t bother him, because he’s perfectly happy doing it was he does it, and that’s all the more respectable and commendable. I think he’s a bright, shining example of somebody that is completely pure in their intentions.” Ariel Pink heeft trouwens net getekend bij 4AD. Erg benieuwd naar hoe zijn volgende plaat gaat worden. 
Posts
